Kayak Kaymak gibi

Bir anlamı sabitlemenin ne kadar mümkün olmadığına şahitlik ediyorum, eser üretmeye devam ederken. Her gün yeniden doğmak gibi, her gün yeniden aynı resme bakmak ve değişik anlamlarla buluşmak. Kendimiz değiştiğimiz gibi etrafımız da değişiyor. Hiçbir şey aynı kalmıyor hayatta. Aynı nehre iki defa girilmez gibi. Bu yüzden googol projesini de öncekilerini de anlatmaya çalışmak zor geliyor. Aklınızda hangi konsept olduğu, ilginizin ne yönde olduğu, modunuzun nasıl olduğuna göre değişiyor hepsi. Bence sanatın güzel tarafı da bu. Mona Lisa bana bazen çok anlamsız gelirken, boyuna sinir olurken, karakterden hiç hoşlanmazken, başka bir gün kusursuz bulabiliyorum onu. Çok beğenebiliyorum, yıllara gebe olmuş sorularını kendim bulmaya çalışırken yakalayabiliyorum kendimi. Sanatta bilinmezlik hoşuma gidiyor, kendimi güvende hissediyorum, bazen de çok güvensiz. Düşünmediğim kadar bana göre olumsuz yönlere çekilebileceğinden endişelendiğim oluyor zaman zaman. Bütün bunlara rağmen demek isteyebileceklerimi anlatmaya devam etmeye çalışıyorum. Belki seri uzarsa ve büyürse daha sağlam bir zemine oturur diye. Ama sağlam bir zemine oturabilir mi, ya da oturmalı mı bunu da sanmıyorum. Sanırım üretim her şekilde korkutucu oldu günümüzde. Ortam çok hiddetli, şiddetli ve acımasız siyaseten…Yine de içimizden ve elimizden geldiğince devam ediyoruz hayata ve sanata tutunmaya, tutunabildiğimiz kadar. Bana hep kaygan zemin gibi geliyor, kayak kaymak gibi bir şey gerçekten…. Zaten özellikle Living ve öncesinde kullandığım tekniği de ve çizgilerin tarzını da kayakların karda bıraktığı ize benzetiyorum hep...:) tesadufi mi bilmem, sanırım bu bi yaşam şekli benim için...